Weer verhuizen

Vandaag zijn we terug naar de kust gegaan. Niet naar Zoutelande maar naar Leven. 

Nog een dagje reizen. Omdat het 'slechts' 3 h 30 min zou duren, zijn we toch nog even naar Ben Nevis gegaan. Schotlands hoogste berg, wel 1300 meter hoog, gelegen bij Fort William. 

Deze berg is altijd in wolken gehuld maar dat realiseerden we onszelf pas toen we daar waren. Halverwege de helling was een kabelbaan naar boven en er waren daar veel fietsers. Het zogenaamde 'downhillen' is daar heel populair. Als echte acrobaten rijden zij, aangedreven door zwaartekracht en bijgestaan met spierkracht, met prachtige bochten en sprongen naar beneden. Gewoon een genot om te bekijken, die waaghalzen. 

De kabelbaan bij Ben Nevis wordt dus 's zomers gebruikt om deze waaghalzen naar boven te brengen (lopen duurt 4 uur) waarna zij met relatief hoge snelheden over paadjes met grote stenen en gladde stukken naar beneden suizen. Hier en daar zijn (waarschijnlijk om de hoeveelheid verband en gips te beperken die de helling opgesjouwd moet worden) knalrode matrassen neergelegd die de stenen moeten beschermen tegen al dat menselijk contract. Onderweg zagen we nog een oud Chinees vrouwtje naar boven klauteren, ondersteund door een jongeman en een kruk. Waarop Marja spontaan zei: denk in mogelijkheden, niet in beperkingen.  

Na het bewonderen van de mooie views boven op de berg en een kleffe hap waar Henk de Lip zich nog voor zou schamen zijn we naar Kenny and Jenny afgereisd. Naar het klinisch schone en bijna volmaakte bed and breakfast "The Cairns".  

P.s. Henk de Lip was een in Zwijndrecht opererende exploitant van een frietkraam die niet bekend stond om zijn extreme hygiene. Heel Zwijndrecht is resistant tegen zijn bacillen.