Verhuizen.

Vandaag was het tijd om te verhuizen van Coalsnaughton naar Drumnadrochit. Van landelijk huisje naar Hostel. Van onuitspreekbaar plekje in Schotland naar onuitspreekbaar plekje. 295 kilometer gereden in vijf uur tijd. 

Schotlands wegen zijn geen snelwegen, als boer Harms met de trekker naar het werk gaat, rijdt het hele dorp achter hem aan. En als een toerist met bibberende handjes en witte knokkels stuurt, rijden alle andere toeristen in een gezapig tempo achter de bibberaar aan.

Schotland heeft enkele afwijkende verkeersregels. Een van die afwijkende regels is dat je op een tweebaansweg mensen die achter je rijden even voor laat door op een parkeerplaats uit te voegen, te wachten tot de file achter je voorbij is en daarna kan je in alle rust en op het gemak verder prutsen die enorme klomp ijzer onbeschadigd over die smalle kronkelige weg te krijgen. 

Helaas begrijpt niet iedereen dat en dus sukkel je langdurig achter Mrs Slocombe (are you being served) aan, die uiterst volhardend blijft voortkruipen met bloedstollende snelheden van hooguit 50 km/uur. 

Dan duren die 300 kilometertjes erg lang.

Maar ondanks alle mrs Slocombes zijn we toch aangekomen bij BCC Loch Ness Hostel. Een schoon, ruim en goed bereikbaar hostel waar een vriendelijke, nogal cynische man ons onze kamer wees. 

We zijn weer jong, we wonen in een jeugdherberg.